Walentyna Radzimowska (1886-1953), naukowiec-biolog, założycielka ukraińskiej szkoły fizjologów i biochemików.
Urodziła się w obwodzie połtawskim. Wykształcenie podstawowe otrzymała w domu, a w roku 1902 ukończyła z wyróżnieniem gimnazjum w Lubeńsku.
Od 1909 członkinia kijowskiego towarzystwa Tarasa Szewczenki «Proswita».
W 1913 ukończyła wydział lekarski Uniwersytetu Kijowskiego, później została jego asystentem, docentem i profesorem (od 1924) Kijowskiego Instytutu Medycznego.
Profesor fizjologii i biochemii w Instytucie Edukacji Publicznej w Kijowie (1924-1929), jednocześnie pracownik i kierownik wydziałów fizjologii i biochemii kilku instytutów badawczych w Kijowie.
W 1921 r. była jedną z założycieli Kijowskiego Wydziału Pedologicznego.
Walentyna Radzimowska wykazała, że wśród chorych na gruźlicę kości zmniejsza się ilość fosforu we krwi. Odkryła również, że powtarzające się sesje helioterapii u takich pacjentów wpływają na temperaturę ciała.
W latach 1929-1930 była więziona przez władze sowieckie. W 1945 wyjechała do Niemiec.
Profesor z wyboru i kierownik Katedry Fizjologii Międzynarodowego Uniwersytetu w Monachium (Bawaria), później – Wydziału Weterynaryjnego Ukraińskiego Instytutu Techniczno-Ekonomicznego.
Od 1950 – w USA; aktywna członkinia Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki. Autorka około 70 prac z zakresu fizjologii, biochemii, patofizjologii, gruźlicy, psychoneurologii i pediatrii.
Zmarła 22 grudnia 1953 w Champaign (Illinois, USA), pochowana na miejscowym cmentarzu.